PALESTINA EN INTIFADA: WAAROM SOCIALISTEN DE INTIFADA STEUNEN
De afgelopen weken is de wereld geschokt door de bloedige oorlog in Palestina. De berichtgeving in de media schept een uitzichtloos beeld van een geweldspiraal. Om inzicht te krijgen in dit conflict moeten we naar de geschiedenis kijken. Maina van der Zwan legt de wortels van dit conflict bloot.
Palestijnen hebben duizenden jaren in historisch Palestina geleefd. Velen van hen waren gedwongen om hun woningen te ontvluchten bij het uitroepen van de staat Israël in 1948. Ze vluchtten naar de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en andere Arabische landen. Sindsdien zijn ze vluchteling, nu al meer dan vijftig jaar. Er zijn nu acht miljoen Palestijnen. Vijf miljoen van hen zijn vluchteling. Van de miljoen Palestijnen in de Gazastrook is driekwart vluchteling. Ongeveer 1,6 miljoen Palestijnen leven op de Westelijke Jordaanoever - 650.000 zijn vluchteling. Ze leven in erbarmelijke omstandigheden en worden systematisch onderdrukt. Commentatoren houden het vaak bij de simpele analyse dat dit het gevolg is van een eeuwenoud conflict en dat beide partijen schuldig zijn aan wederzijdse haat en geweld. In werkelijkheid is dit geen symmetrische strijd en is er geen doorlopende lijn tussen het oude Israël en het huidige Midden-Oosten. Het zionisme, de beweging van joodse nationalisten die streefde naar de bouw van een joodse staat in Palestina, is een moderne creatie die een verbond aan ging met het westers imperialisme.
ZIONISME EN IMPERIALISME
Om het conflict te begrijpen moeten we verder terug dan 1967 of 1948. Aan de historische grondslag van de huidige oorlog ligt de militaire en economische concurrentieslag waarin de grootmachten tegen het einde van de negentiende eeuw verwikkeld raakten.
Kapitalisten eisten van hun regering dat ze controle verkregen over buitenlandse gebieden, om zo toegang te krijgen tot nieuwe grondstoffen en markten. Deze economische rivaliteit kennen we als imperialisme; ze wordt niet beslecht door vriendschappelijk overleg: imperialisme is de bron van de meest afgrijselijke oorlogen die de mensheid heeft gekend. De Britten begrepen als eerste het cruciale belang van dominantie in het Midden-Oosten: controle over de brandstof van de motor van het moderne kapitalisme, olie.
Belangrijke figuren in de Britse regering bepleitten een kolonistenstaat in Palestina die hun belangen kon veiligstellen.
In dezelfde periode raakten een aantal joden, als reactie op pogroms en antisemitische rellen, ervan overtuigd dat een eigen joodse staat de enige manier zou zijn om aan deze vervolging te kunnen ontsnappen. Het zionisme wilde een gedeelte van de joodse bevolking overbrengen naar een land, gevrijwaard van antisemitisme. Engelse leiders zagen in dat ze met steun aan het zionisme een macht konden creëren die het Midden-Oosten kon controleren. In 1917 steunden ze met de Verklaring van Balfour openlijk de voorstellen van de zionisten. Daarop trokken vele joodse kolonisten naar Palestina, volgens de zionistische mythe ' een land zonder volk, voor een volk zonder land'.
Palestina was echter een van de dichtst bevolkte gebieden van het Midden-Oosten, waar moslims en christenen al eeuwen leefden en het land bewerkten. In 1918 waren er 50.000 kolonisten tegenover 500.000 Palestijnen. In 1939 waren die aantallen gestegen tot respectievelijk 443.000 en één miljoen. De kolonisten concentreerden zich op het kopen van land en het beletten van economische ontplooiing van de Palestijnen. De joodse 'vakbond' Histadrut had als slogan 'joods land, joodse arbeid, joodse producten'. In 1936 uitten de Palestijnen hun woede en frustratie hierover in een algemene staking die met grof geweld werd neergeslagen: zionistische milities vermoordden tussen de 3000 en 5000 Palestijnen. Deze ervaring kwam de kolonisten van pas toen ze in 1947 met grof geweld hele gebieden van Palestijnen hebben gezuiverd. Deze overname werd in feite gesteund door de VN, die in hetzelfde jaar met een voorstel kwamen om het land te verdelen tussen de joodse kolonisten en de Palestijnen, wat een enorme concessie aan de zionisten inhield. Zij zouden 57 procent van het land krijgen, terwijl ze slechts 30 procent van de bevolking uitmaakten.
Deze verovering werd voortgezet in 1967. Israël veroverde in een bliksemoorlog de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem, de Gazastrook en de Golan-Hoogvlakte.
Dit alles kon niet zonder de steun van de VS, die Israël als hun trouwe waakhond in het Midden-Oosten zien. Israël is niet de vierde militaire macht ter wereld geworden door de sinaasappelexport. Sinds 1967 heeft Israël 142 miljard euro aan economische en militaire steun van de VS ontvangen, die daarmee hun invloed in het gebied veiligstellen. Die invloed van de VS in het Midden-Oosten is niet een oplossing, maar het probleem. De tragedie is dat Israël helemaal geen veilig heenkomen heeft geboden aan hen die daarheen vluchtten. De joden die zich in Palestina vestigden veranderden van de onderdrukten van Europa in bezetters. Israël is een van de gewelddadigste samenlevingen ter wereld. Het verbond tussen zionisme en imperialisme heeft een staat gecreëerd die alleen kan overleven door het gebruik van systematische repressie en geweld.
Vaak wordt de indruk gewekt dat de Israëli's en de Palestijnen evenveel verantwoordelijkheid dragen voor het falen van het vredesproces. Arafat wordt verweten dat hij bij Camp David de 'best mogelijke deal' heeft verworpen. Maar het vredesplan was valse schijn. Het ging over het consolideren van Israëls controle over de Palestijnen, in plaats van die te beëindigen. De nederzettingen zouden blijven en de vluchtelingen mochten niet terugkeren. Toen Sharon in oktober 2000 een uiterst provocerend bezoek aan de Al Aqsa-moskee bracht explodeerde de woede en barstte de intifada los.
De Palestijnse leider Yasser Arafat kwam ooit op de voorgrond door zijn verzet tegen de Israëlische macht. Ondertussen vertegenwoordigt hij het kleine gedeelte Palestijnen dat een compromis zoekt met Israël. Hij zit tussen twee vuren en treedt op tegen zijn eigen volk. Hij gebruikt repressie om critici van de corrupte en falende economische politiek van de Palestijnse Autoriteit de mond te snoeren. Daarom is de intifada niet alleen een opstand tegen Israëlische onderdrukking, maar ook tegen de concessies van Arafat aan die onderdrukking. Ook gaat de intifada verder dan enkel verzet tegen militaire onderdrukking. Het is een verzet tegen de dagelijkse barrières waarmee de Palestijnen geconfronteerd worden. Het economisch contrast tussen Israël en Palestina is enorm. Israël exporteerde in 1995 voor meer dan 19 miljard dollar, terwijl Palestijnen voor 340 miljoen konden exporteren. Het gemiddelde loon van joodse arbeiders is 33 procent hoger dan dat van Arabieren. Veel Palestijnse dorpen hebben geen water en elektriciteit. Vijftig procent van de watervoorziening van Israël komt uit de in 1967 bezette gebieden. Er leven 400.000 Israëlische kolonisten in de bezette gebieden. Joden van over de hele wereld mogen zich vestigen in Israël volgens het 'Recht op Terugkeer', maar de 5 miljoen Palestijnen hebben dat recht niet, want een Arabische meerderheid in Israël zou een ernstige bedreiging zijn voor de racistische Israëlische staat.
PALESTIJNSE OPSTAND
Palestijnen hebben het recht om zichzelf te verdedigen en voor hun bevrijding te vechten. Daarom is de intifada gerechtvaardigd en staan socialisten pal achter de Palestijnen. Het verzet is een bron van inspiratie geweest voor miljoenen over de hele wereld. Generaties Palestijnen zijn in ballingschap opgegroeid, in vluchtelingenkampen of in de bezette gebieden. Dit heeft hen er echter nooit toe gebracht om de strijd voor de bevrijding van Palestina op te geven. Socialisten zijn voor één seculier, democratisch Palestina waar Arabieren en joden samen leven. Twee gescheiden staten vormen geen reële oplossing. Dat zou de dominantie van het economisch en militair oppermachtige Israël over een zwakker Palestina voortzetten.
Het ontstaan van Israël was het gevolg van de belangen van het imperialisme in de regio. De politiek van Israël is tot op de dag van vandaag een onderdeel van de politiek van het imperialisme en de multinationals. De strijd voor een vrij Palestina is een onderdeel van een veel grotere strijd voor de rechten van gewone mensen, tegen een elite die alles in haar eigen voordeel bepaalt en beslist.
Hetzelfde systeem dat Israël voorziet van de meest moderne militaire technologie eist miljarden dollars in de vorm van schuldafbetalingen van de armste landen in Afrika. Om deze reden is elke staking en elke demonstratie tegen de Wereldbank, het IMF en de Amerikaanse buitenlandse politiek een hamerslag tegen de ketens die de Palestijnen gevangen houden. Deze strijd tegen een onmenselijk systeem, de veroorzaker van oorlog en armoede over de hele wereld zal de eerste steen leggen voor de grondvesten van vrede en vrijheid in het Midden-Oosten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten