2.1.3. De natiestaat Israël en de ‘veiligheidspolitiek’
2.1.3.1. De natie Israël
Het natieconcept dat gebruikt wordt in Israël loopt vaak parallel met de invulling van het concept door Herder. Het natieconcept wordt in de eerste plaats gedefinieerd in culturele, linguïstische en religieuze termen, waarbij in het geval van Israël het religieuze aspect primeert.
Zoals Ben-Gurion het reeds stelde: “Our religion permeates our national spirit, and our national spirit is to be found in every part of our religion.” (Sternhell 1998: 56) Het lanceren van het Hebreeuws (Tessler 1994: 37) als ‘moedertaal’ moet ook in deze context bekeken worden: “In its Germanic form the nation state is conceived as a linguistically and culturally homogeneous community which lives within the borders of an autonomous territory or sovereign state.” (Blommaert 1998: 103)
Van cruciaal belang hierbij is het idee dat een individu zijn bestaan dankt aan de natie, wat op zich een unieke culturele, religieuze eenheid zou vormen, geworteld in de bodem van het moederland. Zo word het homogene, joodse en nationalistische ‘ons’ gelinkt met de bodem van het moederland, meer zelfs: de omvang van het grondgebied van de natie werd/wordt gedefinieerd volgens de joodse Thora. Dit zien we onder andere ook nog in hedendaagse benamingen van de gebieden van de PA als Judea en Samaria. (zie JP: 12; 16; 15; …)
Joseph Weitz, hoofd van het “Jewish national fund” stelde het zo:
“It must be clear that there is no room for both peoples in this country … If the Arabs leave the country, it will be broad and wide-open for us. And if the Arabs stay, the country will remain narrow and miserable… The only solution is Eretz Israel, or at least Western Eretz Israel, without Arabs. There is no room for compromise on this point… there is no way besides transferring the Arabs from here to the neighbouring countries, to transfer them all, except maybe for Bethlehem, Nazareth and Old Jerusalem, we must not leave a single village, not a single tribe … For that purpose we’ll find money, and a lot of money. And only with such a transfer will the country be able to absorb millions of our brothers, and the Jewish question shall be solved, once and for all. There is no other way out.” (Tessler 1994: 285)
De constructie van de natie gebeurt ondanks alles met de aanwezigheid van ‘niet-joden’. Dit is in overeenstemming met wat Miles stelde in zijn “Racism after ‘race relations”(1994: 62):
“… (a) nation as a population defined primarily by a certain language, set of customs and discrete historical origin… In these circumstances the ‘nation’ was increasingly formed, constructed in opposition of foreigners.” (Miles 1994: 62)
Israël profileert zichzelf en wordt door de internationale gemeenschap gezien als een natie gestoeld op westerse, democratische principes.
“Israel is a parliamentary democracy with a multiparty system and free elections” (US 1998: 1)
Doordat Israël nu, door de internationale gemeenschap en de Verenigde Staten in het bijzonder, gezien wordt als een westerse democratie verwerft zij de status van ‘bevriende’ natie, ‘bondgenoot’… De V.S. en Israël zijn bondgenoten en steunen elkaar dan ook zowel financieel als met militaire hulp.
“It is important to recall that the policies have not only been proposed, but implemented, with the support of the U.S. That the support has been decisive since 1971, when Washington abandoned the basic diplomatic framework that it had initiated (UN Security Council Resolution 242), then pursued its unilateral rejection of Palestinian rights in the years that followed, culminating in the “Oslo process.” Since all of this has been effectively vetoed from history in the U.S., …“ (Chomsky 2000: 3)
2.1.3.2.
Als democratische, westerse natie kan Israël nu zijn veiligheidspolitiek verantwoorden. Dit gebeurt, volgens S. Herman[2] op basis van minstens drie mythen. Een eerste gaat als volgt: de Palestijnen zouden in 1948 vrijwillig, op basis van oproepen van ‘Arabische’ leiders, het land verlaten hebben. “We know that every major Zionist figure since 1897 has dreamt of ridding Palestine of its indigenous Arab inhabitants in order to keep alive the myth of a land without people for a people without a land.” (Said 2000a.: 164) 374 dorpen worden vernield en de eigendommen van 700 000 of meer vluchtelingen worden in beslag genomen, zonder compensatie of een mogelijkheid tot terugkeren. Deze mythe is cruciaal in het rechtvaardigen van de veiligheidspolitiek omdat de Palestijnen anders het slachtoffer zouden zijn van joodse terreur en de Palestijnse post-1948 activiteiten zouden dan bestempeld worden als vergeldingsacties en “counterterrorisme”.
Een tweede mythe is “that the land proposed in the Partition Resolution for a Palestinian state became part of Jordan, which was therefore the Palestinian successor state.”(Herman 1994: 3) In realiteit kwam “the proposed Palestinian state” onder zowel Israëlische als Transjordaanse autoriteit. Israël heeft de gebieden in een militaire wurggreep, maar in de media is het steeds Israël die onder vuur ligt, de Israëlische veiligheid die bedreigd wordt.
Een derde mythe is dat de Palestijnen “rejectionists” zouden zijn. Israël (en de V.S.) zijn eindeloos op zoek naar een partner om mee te onderhandelen. In dit discours zouden de Palestijnen geen ‘vrede’ willen bereiken en omdat ze inherent gewelddadig zijn, verbreken ze die ‘vrede’ keer op keer door rellen. Dat de Palestijnen Israël jarenlang niet erkend hebben is een feit.
Het lijkt mij op zijn minst begrijpelijk dat na een jarenlange bezetting en diefstal van hun eigendommen en land men zijn bezetter niet erkent als een rechtvaardige natie.
Vanaf 1975 erkent de PLO Israël als een “settlement”. Aan de andere kant, tot de gesprekken van Madrid en de Arafat–Rabin gesprekken erkende Israël de PLO niet en wilde Israël niet onderhandelen met vertegenwoordigers van het Palestijnse volk.
Bron: http://www.flwi.ugent.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten