Geen Nederlandse Europarlementariër mee naar Gaza

Europarlementariërs naar Gaza

Luisa Morgantini, vice-president van het Europese parlement, organiseert van 2 - 7 februari een reis naar Gaza met een delegatie van Europarlementariërs. Zoals zij in een brief aan de Palestijnse Gemeenschap in Nederland stelde, gaan er echter geen Nederlandse MEP's mee in de delegatie.

Dit is tekenend voor de sfeer in de Nederlandse politiek ten aanzien van de Palestijnse kwestie. Naast toxische niveaus van hypocrisie en opportunisme, bestaat er een pertinent gebrek aan politieke wil, zelfs bij de linkse partijen, om zich duidelijk tegen het genocidale Israëlische geweld uit te spreken.Terwijl de gruwelijkheden in Palestina door het Israëlische leger onverminderd doorgaan, ondanks de propaganda van het zionistische regime van "versoepeling van de restricties" na enig internationaal protest hierover, blijft het angstwekkend stil op het Nederlandse politieke toneel.

Dit is op zichzelf niets nieuws. In Nederland is de Palestijnse zaak al geruime tijd een mascotte waar linkse partijen mee pronken op de momenten dat hen dit electoraal gezien goed uitkomt.Het is echter van zeer groot belang dat deze praktijk doorbroken wordt. De komende periode zullen we een escalatie van Israëlisch geweld zien, die hoogstwaarschijnlijk met dezelfde halfslachtige houding zal worden benaderd.

Weliswaar heeft de SP Kamervragen gesteld aan de regering. Het is echter geen toeval dat de SP, een partij met momenteel grote interne problemen en een afnemende populariteit, overgaat tot het stellen van deze vragen. Als enige partij in het linkse spectrum steekt de SP zeer voorzichtig haar nek uit. Geeft dit niet direct een gevoel van sympathie voor die partij, als je je solidair voelt met de Palestijnse kwestie? Precies - en als dat doel bereikt is is voor de SP de buit al binnen.Neem de SP-Kamervragen maar eens onder de loep:

1. Deelt u de mening dat het beëindigen door Israël van brandstofleveranties aan Gaza, waardoor de autoriteiten daar zich genoodzaakt hebben gezien tot het stopzetten van de productie van elektriciteit, in strijd is met de regels van het humanitair recht? (1)

2. Deelt u de zorgen van VN-secretaris-generaal Ban Ki Moon dat de situatie in Gaza op deze wijze uitloopt op een humanitaire crisis? (2)

3. Deelt u de mening dat het niet alleen tegen het internationaal recht is, maar ook contra-productief in het licht van de onderhandelingen met premier Abbas, om de Palestijnse bevolking politiek te verzwakken en daarmee een dit jaar beoogd akkoord niet dichterbij te brengen? Zo ja, op welke wijze wilt u dat voorkomen? Indien neen, waarom niet?

4. Deelt u tevens de mening dat het noodzakelijk is dat Israël onmiddellijk de leveranties van diesel en andere noodzakelijke grondstoffen voor de eerste levensbehoeften in Gaza hervat? Zo ja, bent u bereid de Israëlische ambassadeur te ontbieden teneinde deze opvatting mee te delen? Indien neen, waarom niet?5. Bent u bereid, gezien de urgente situatie, deze vragen zo spoedig mogelijk te beantwoorden?Klinkt fantastisch toch? Voordat je je direct als SP-lid gaat aanmelden, toch even pas op de plaats, en goed lezen.

Bij 1 wordt gesproken over brandstof en elektriciteit als zijnde schendingen van het humanitair recht. Dit is terecht. Tegelijkertijd impliceert het, dat indien Israël de toelevering van energie hervat, deze schending opgelost is. Dit is zeer ernstig, en geeft deze Kamervragen het karakter van een 'wassen neus'.

Bij 2 wordt gesproken van een humanitaire crisis. Dit is een verkeerde voorstelling van zaken - ik verwijs hierbij naar 'Dignity Denied' van het Rode Kruis, waaruit blijkt dat de humanitaire crisis het directe gevolg is van de politieke situatie, dus de bezetting, en hiermee een schending is van de Vierde Conventie van Genève. Er hoort dus gesproken te worden over oorlogsmisdaden, niet omdat dit beter klinkt, maar omdat het aan die definitie voldoet.

Door in 3 de Israëlische politiek als contra-produktief te betitelen, wordt gesuggereerd dat oorlogsmisdaden wel geoorloofd zijn, als ze 'produktief' blijken te zijn.

Opnieuw wordt in 4. de nadruk gelegd op electriciteit en brandstof, zie de opmerkingen bij 1. De bezetting, die volgens het internationaal recht illegaal is, evenals volgens VN resoluties, wordt met geen enkel woord genoemd. De bombardementen door Israel, die op zijn minst buitenproportioneel genoemd kunnen worden in reactie op de veredelde, handgemaakte vuurpijlen die door het belegerde Palestijnse volk worden afgeschoten, worden kennelijk door de SP als normaal beschouwd. De gruwelijkheden van een al jaren durende boycot en afsluiting, hetgeen is wat werkelijk aan de kaak gesteld zou moeten worden, blijven volkomen buiten beschouwing.

In het persbericht van de PGN is de reactie van SP, wijzend op nr 4. waar het ontbieden van de Israëlische ambassadeur wordt genoemd, geprezen. Ook in het persbericht wordt echter aangegeven dat dit niet voldoende is.Het advies aan de pro-Palestijnse burgers van Nederland is dan ook, de SP en andere linkse partijen uiterst kritisch te blijven benaderen. Het is immers in deze Nederlandse woestijn van gebrekkige solidariteit met de Palestijnen in de politiek, erg gemakkelijk om met weinig om het lijf hebbende Kamervragen de positie van voorvechter van de Palestijnse kwestie te veroveren.

Beloon de SP voor het stellen van Kamervragen, maar vraag ze daarbij direct ook waarom deze vragen inhoudelijk zodanig zijn geformuleerd, dat ze nooit enig effect kunnen hebben in het politieke bestel.Wat blijft staan is dat, net zoals Luisa Morgantini zegt, in deze hele meute van zogenaamd met de Palestijnse kwestie solidaire politici er geen een te vinden is, zelfs niet onder de linkse partijen, die onderdeel wil zijn van een delegatie naar Gaza.

Hoe is dit dan te verklaren? Ongetwijfeld is de regering van Olmert even trots op zijn openlijke sympathisanten in de Nederlandse politiek, als op de schijnpolitiek van Nederlandse partijen die op momenten van publieke afschuw over de moordpartijen in Gaza een wit voetje willen halen bij kiezers die mensenrechten belangrijk vinden.

Er is geen behoefte aan lippendienst, zeker niet de misleidende vormen ervan. Waar dringende behoefte aan is, is aan politici die werkelijk de wil hebben iets aan de kwestie te doen. Willen en kunnen liggen veel minder ver uit elkaar dan de politici ons willen doen geloven - er is alleen moed voor nodig, zoals gewoonlijk wanneer je je inzet voor mensenrechten. Moedigheid wordt helaas in de Nederlandse cultuur zelden als iets positiefs gezien, door het "kop boven het maaiveld"-principe dat zo trouw door iedereen wordt aangehangen.

Maar als u als burger de politieke partijen weet te overtuigen, dat er voor een werkelijke, houtsnijdende inzet voor de Palestijnse kwestie groot electoraal gewin te behalen valt, bijvoorbeeld door in groten getale op acties en demonstraties te verschijnen, en steeds kritisch naar de inhoud van hun politieke bewegingen blijft kijken, is er kans dat een van de linkse partijen wat strijdvaardiger op gaat treden.

Bron: http://www.docjazz.com