Een artikel geschreven voor de volkskrant door Anja Meulenbelt en Harry van Bommel, respectievelijk Eerste Kamerlid en Tweede Kamerlid voor de SP
Het domste wat de internationale gemeenschap kan doen is de ene helft van de Palestijnen belonen omdat zij terecht is gekomen onder het leiderschap van Fatah, en de andere helft bestraffen omdat ze is achtergebleven onder Hamas-bewind. Europa moet niet meedoen aan de verdeel-en-heers politiek van Israël en de VS en een eigen koers kiezen, stellen Harry van Bommel en Anja Meulenbelt.
Europa was een van de partijen die aangedrongen op de Palestijnse verkiezingen die resulteerde in het presidentschap van Mahmoud Abbas. Israël maakte echter geen enkele aanstalt om vooruitgang te boeken in het vredesproces en de economische situatie van de Palestijnen verslechterde verder. Een jaar later kwam Hamas aan de macht, vooral dankzij de onvrede onder de bevolking over dit gebrek aan vooruitgang. Hamas had een belangrijke bocht genomen door deelname aan het democratische proces prioriteit te geven boven gewapend verzet, door op te houden met aanslagen op burgers in Israël, en een wapenstilstand af te kondigen die redelijk stand hield.
Hamas wilde vanaf het begin samen met Fatah regeren, het was Abbas die weigerde. Europa keek zwijgend toe. De achtergrond van de Hamas-overwinning is bekend: de bevolking wilde de corruptie van Fatah bestraffen en had weinig vertrouwen in de slagkracht van Abbas. Onmiddellijk na de verkiezing begon ook Europa met een boycot van Hamas, waardoor de economische toestand in de gebieden verder verslechterde. Meer dan de helft van de Gazaanse bevolking kwam onder de armoedegrens terecht. Ministeries en overheidsdiensten konden zonder salariskas niet meer functioneren.
De rechteloosheid en criminaliteit in de Gazastrook nam toe. Ondertussen zag Hamas dat de VS wel geld en wapens leverden aan de gehate milities van Dahlan. Ook toen Hamas en Fatah een eenheidsregering vormden bleef de EU de boycot handhaven. Toen éénderde van de parlementariërs werd opgepakt en opgesloten in Israëlische gevangenissen keken we wederom zwijgend toe. Europa zette Hamas zelfs verder onder druk, het moest aan drie eisen voldoen: de staat Israël erkennen, zich aan de verdragen houden en stoppen met geweld. Diezelfde eisen werden niet aan Israël gesteld, het land kon doorgaan met de uitbreiding van de illegale nederzettingen, met de bouw van de muur en met buitenrechtelijke executies.
Het was ook duidelijk niet van plan om zich in te zetten voor een levensvatbare Palestijnse staat. Dit is de Palestijnen en de Arabische wereld uiteraard niet ontgaan: de EU stelt eisen aan een volk dat onder bezetting leeft, maar houdt de bezettende macht de hand boven het hoofd. Hamas heeft niet afgewacht tot de milities van Fatah voldoende getraind en bewapend waren door de VS om haar leiderschap omver te werpen. Abbas vluchtte naar de Westoever en Hamas nam de controle over de Gazastrook over. De Palestijnse gebieden moeten echter nog steeds als een eenheid worden beschouwd. Haniye is bereid opnieuw met Fatah te praten, maar de ‘noodregering’ van Abbas, die buiten het Palestijnse parlement om is samengesteld, wordt niet erkend. En driekwart van de bevolking wil nieuwe verkiezingen.
Israël en de VS beloven de noodregering van Abbas nu gouden bergen en Europa gaat daar – zoals gewoonlijk – zonder veel morren in mee. Hamas wordt opnieuw geboycot, wat resulteert in een nog grotere humanitaire ramp voor de bevolking van Gaza. Daarmee zal deze beweging echter niet op de knieën worden gedwongen, waarschijnlijker is dat het juist steviger in het zadel komt. Nu het ‘gematigde’ (lees, aan de VS en Israël gehoorzame) bewind van Fatah uit Gaza is verdwenen, dreigt Israël met hernieuwde militaire aanvallen in Gaza. Daar kan niets goeds van komen, behalve nog meer doden, nog meer chaos en nog meer radicalisering.
Europa moet de koers verleggen en niet langer meewerken aan de verdeel-en-heers spel dat Israël en de VS aan het spelen zijn. Bouw normale contacten op met de democratisch gekozen leiders van de Palestijnen – of ze nu van Fatah of Hamas zijn. Laat zien dat het politieke vruchtbaarder is dan terreur. Hervat de hulp aan de Gazastrook en bovenal: zet de kern van het probleem, de bezetting zelf, weer bovenaan de internationale agenda. Als we de huidige lijn blijven volgen, maken we ons opnieuw medeplichtig aan grote instabiliteit in het Midden-Oosten.
Voor meer achtergrondinfo over de Palestijnse kwestie zie volgende link (u kunt het als pdf-bestand opslaan op uw pc):
Geen opmerkingen:
Een reactie posten