Viva Palestina!

Platformtekst voor boycot, desinvestering en sancties tegen Israël

Sinds 1967, al bijna 40 jaar lang, bezet Israël de Palestijnse Westelijke Jordaanoever (inclusief Oost-Jeruzalem), de Gazastrook en de Syrische Golanhoogte en blijft het er zijn nederzettingen voor joodse kolonisten uitbreiden. Het bezette Oost-Jeruzalem en de Golanhoogte zijn al geannexeerd, nu worden met de Muur de facto belangrijke grote delen van de Westelijke Jordaanoever bij Israël ingelijfd. Terwijl de nederzettingen in de Gazastrook in augustus 2005 werden ontruimd, breidden die op de Westelijke Jordaanoever verder uit. De staat Israël is in 1948 opgericht op voornamelijk etnisch gezuiverd land - gezuiverd van zijn Palestijnse eigenaars. Vandaag zijn de meeste Palestijnen vluchteling, de meerderheid van hen is zelfs staatloos. Ook tegenover zijn eigen Arabisch-Palestijnse burgers voert Israël nog altijd een politiek van systematische discriminatie.

Israël maakt zich hiermee voortdurend schuldig aan schendingen van het Internationaal Recht. Sinds 1948 hebben talrijke VN-resoluties het koloniale en discriminerende beleid van Israël illegaal verklaard en opgeroepen tot uitvoering van die resoluties. Op 9 juli 2004 werd de Muur die Israël op bezet Palestijns gebied bouwt evenals alle nederzettingen illegaal verklaard in het Advies van het Internationaal Gerechtshof, maar Israël negeert het daaruit voortgekomen VN-besluit van 20 juli 2004 en blijft gewoon verder bouwen. Internationale bemiddeling en vredesbesprekingen zijn onvoldoende gebleken om van Israël respect voor het internationaal humanitair recht en de mensenrechten af te dwingen, en de bezetting en verdrukking van het Palestijnse volk te doen eindigen.

Toch heeft de internationale gemeenschap in het verleden al de verantwoordelijkheid op zich genomen om onrecht te bestrijden, zoals in de strijd tegen de Apartheid in Zuid-Afrika. Diverse vormen van boycot, het terugtrekken van investeringen en politieke sancties steunden toen de strijd van de Zuid-Afrikanen tegen Apartheid en gaven zo blijk van internationale solidariteit bij het consequent hanteren van morele maatstaven en verzet tegen onrechtvaardigheid en onderdrukking.

Verschillende vertegenwoordigers van de Palestijnse burgermaatschappij hebben organisaties uit het internationale maatschappelijk middenveld en bewuste burgers over de hele wereld opgeroepen tot een breed gedragen boycot en initiatieven van desinvestering tegen Israël, gelijkaardig aan die tegen het voormalige Apartheidsregime in Zuid-Afrika. We scharen ons hierachter en doen daarbij een beroep op elke bewuste burger om bij de eigen staat te pleiten voor embargo’s en sancties tegen Israël. Daarbij doen we een oproep aan elke individuele consument om zelf een voorbeeld te stellen en niet langer Israëlische producten te kopen.

Dit is een geweldloze actie die moeten doorgaan totdat Israël zijn verplichtingen nakomt, het onvervreemdbare recht op zelfbeschikking van het Palestijnse volk erkent en zich volledig aan de internationale rechtsregels houdt. We eisen dat Israël:

de bezetting en kolonisatie van alle Arabisch land dat het sinds 1967 bezet, beëindigt en de Muur ontmantelt conform het advies van het Internationaal gerechtshof;

het fundamentele recht op volledige gelijkheid van de Arabisch-Palestijnse burgers van Israël erkent;

het recht van de Palestijnse vluchtelingen om terug te keren naar hun huizen en eigendommen en het recht op compensatie –zoals vastgelegd in VN-resolutie 194- respecteert, beschermt en bevordert.

Deze tekst is gebaseerd op de oproep tot boycot, desinvestering en sancties tegen Israël van 9 juli 2005, onderschreven door Palestijnse politieke partijen, vakbonden, verenigingen, coalities en organisaties, die de 3 belangrijkste groepen van het Palestijnse maatschappelijk middenveld vertegenwoordigen: Palestijnse vluchtelingen, Palestijnen onder bezetting en Palestijnse burgers van Israël.

© Oorspronkelijke Engelse tekst gepubliceerd in:
“Al Majdal”, driemaandelijks tijdschrift van Badil Resource Center for Palestinian Residency and Refugee Rights, Betlehem, nr, 26, zomer 2005, p. 61-62
www.badil.org

Vertaling: Tiene Holvoet

Bewerking: Soetkin Desmet, Tobias Van Os, Ine Pieters, Wim Lankamp

Lucas Catherine, specialist Midden-Oosten en ondermeer auteur van "Palestina. De laatste kolonie?":

Stelling: Zionisme wil apartheid zoals in Zuid-Afrika

"Dat Israël's invasie van Libanon en Gaza om méér gaat dan "ontvoerde soldaten gaan redden", is intussen duidelijk. Maar wat is dan in feite Israël's game plan?

Lucas Catherine: De Israëlische premier Ehud Olmert wil net als Sharon eenzijdig en voorgoed de grenzen van Israël opleggen. Elk vredesproces is voor hen bullshit. In hun strategie past het consolideren van de Joodse kolonies in Palestina, ook al moesten ze enkele kleine, onbelangrijke kolonies opgeven. Ook de terugtrekking uit het oninteressante Gaza maakt daar deel van uit, en natuurlijk de bouw van de Muur, waarmee ze de Westelijke Jordaanoever willen omsluiten. Olmert wil de scheiding met de Palestijnen definitief maken, hij aanvaardt achter de oostgrens van Israël (de Westelijke Jordaanoever) alleen een zwakke Palestijnse Autoriteit. Met de verkiezingsoverwinning van Hamas is dat plan mislukt. Vandaar de aanval van Israël in Gaza, een bolwerk van Hamas, en de ontvoering van de ministers en parlementsleden van Hamas. Ook achter de grens met Libanon wil Israël een zwakke entiteit. Maar daar zit nu dus Hezbollah, dat Israël in 2000 al eens verplichtte zich terug te trekken. Daarom wordt nu Hezbollah aangepakt.

De staat Israël voert het zionisme in zijn vaandel. Kan je dat eens uitleggen?

Lucas Catherine: De essentie van het zionisme is dat het een koloniaal project en een koloniale praktijk is. De term zionisme verwijst naar de berg Sion, een van de 7 heuvels van Jeruzalem. Dat staat dus voor een mythisch verlangen terug te keren naar het bijbelse land. Hoe is het zionisme ontstaan? Eeuwenlang zijn de Joden in Europa vervolgd, met de kruistochten, de Inquisitie, de nazi's. Een deel van hen reageerde door te besluiten: "Eigenlijk hebben ze gelijk, wij horen niet thuis in Europa, laten we terugkeren naar waar we 2.000 jaar geleden vandaan zijn gekomen." Wat natuurlijk een absurditeit is, je kan de enorme volksverhuizingen uit de geschiedenis niet weggommen. Wij hier komen eigenlijk uit de Kaukasus, maar ze zouden daar nogal verschieten, als wij vandaag naar daar zouden terugkeren! Wel, de Palestijnen verschoten ook toen de zionisten hun land begonnen te koloniseren. Want daarvoor moesten ze eerst wel de oorspronkelijke inwoners, de Palestijnen, verdrijven.

Speelt die problematiek van kolonisatie en vluchtelingen dan mee in de oorlog van vandaag?

Lucas Catherine: Jazeker. De eerste Qassamprojectielen uit Gaza werden afgeschoten op Sederot, een Joods stadje dat werd gesticht op de plaats van het Palestijnse dorp Najd. De inwoners werden verdreven naar de Gazastrook. Het zijn hun kinderen die nu projectielen schieten naar Sederot. In Haifa werden in 1948 65.000 Palestijnen verdreven naar Libanon. Hun kinderen steunen Hezbollah, dat nu de haven en het spoorwegdepot van Haifa beschiet.

Israël is door kolonisatie ontstaan en koloniseert nog iedere dag verder, en dat levert koloniaal denken op, zoals: het leven van één Europese Jood is minstens even veel waard als dat van tien Arabieren. Daarom malen de Israëli's absoluut niet om de honderden Libanese burgerdoden en beschieten ze ongegeneerd burgerdoelwitten.

Het zionisme is ook racistisch, sterk vergelijkbaar met de apartheid van Zuid-Afrika, met pasjeswetten en al. Belgische joden mogen zonder enige plichtplegingen emigreren naar Israël, zelfs naar de Bezette Palestijnse Gebieden, maar Palestijnse vluchtelingen die in Gaza, de Westelijke Jordaanoever of Libanon leven, mogen niet terug naar de grond in Jaffa of Akka waar ze de wettige eigenaar van zijn. Waarom mag een Amsterdammer of een Brusselaar emigreren terwijl een Palestijn uit Libanon niet terug naar huis mag?

Israël's oorlog tegen Libanon heeft de volle steun van de Verenigde Staten. Waarom?
Lucas Catherine. De VS hopen dat ze hun idee van democratie in het "nieuwe" Midden-Oosten in Libanon kunnen uitproberen, nadat het al volkomen mislukt is in Afghanistan en in Irak. Via Israël's oorlog in Libanon hopen ze ook Iran te verzwakken en het Syrisch regime te destabiliseren.

Het zionisme heeft zich trouwens altijd aangeschurkt tegen een imperialistische grootmacht. Een van de grondleggers van het zionisme, de Oostenrijker Theodor Herzl, schreef dat om Palestina te koloniseren, het nodig zou zijn om "diensten te bewijzen aan de imperialistische staat die zijn overleven garandeert". De kolonisatie van Palestina gebeurde onder de vleugels van een imperialistische grootmacht. Eind 19de eeuw was de hele wereld al verdeeld in invloedssferen. Om een stukje van de koek te krijgen moesten de zionisten dus wel met een bestaande imperialistische grootmacht samenspannen. Chaim Weizman, die later de eerste president van Israël werd, wendde zich in het begin van de 20ste eeuw eerst tot de Ottomaanse heersers, dan tot de Duitse keizer, ten slotte tot het Britse establishment. De Verenigde Staten kwamen pas op de proppen na de Suez-crisis van 1956 (toen Groot-Brittannië, Frankrijk en Israël Egypte aanvielen nadat de Egyptische president Nasser het Suez-kanaal had genationaliseerd). Vanaf 1967, sinds de Zesdaagse Oorlog, is er een nauwe samenwerking tussen het Israëlisch en het Amerikaans militair-industrieel complex. En sinds de val van de Sjah van Iran, in 1979, is de rol van Israël als politieagent van de VS in de regio nog verder toegenomen.

Anders dan de vorige oorlogen van Israël

De enorme en hoogst dodelijke vuurkracht van het Israëlisch leger lijkt overweldigend, maar Lucas Catherine oordeelt dat de oorlog niet goed loopt voor Israël: "Een militaire analyst in de krant Haaretz herinnert eraan dat de legerleiding beloofd had de klus om Hezbollah te vernietigen binnen de week te klaren. Vandaag (3 augustus, nvdr) is het de 23ste dag van de oorlog. Zo'n lange oorlog is het trotse Israël helemaal niet gewoon. Het won de Zesdaagse Oorlog van 1967 in, jawel, zes dagen. De Yom Kippoer- of Ramadan-Oorlog van 1973 duurde 20 dagen. De geloofwaardigheid van Tsahal, het machtige en prima uitgeruste Israëlisch leger, staat op het spel. Er is al gerommel onder de generaals, die van de luchtmacht maken verwijten naar die van de landmacht en omgekeerd."

Het Libanees verzet is heel wat hardnekkiger en beter georganiseerd dan Israël had verwacht, zegt Catherine. "Met zijn gekende arrogantie en koloniale mentaliteit dacht Israël snel komaf te kunnen maken met het "zootje ongeregelde moslimfanatici" van Hezbollah, maar het blijkt om goed gemotiveerde en voorbereide strijders te gaan, die de steun hebben van de bevolking. Met 10.000 militairen krijgt Israël de 1.000 verzetsstrijders van Hezbollah niet klein.

Een PDF-bestand over economische situatie in de bezette gebieden:

http://www.boycotisrael.info/Landbouw%20en%20het%20Israelisch-Palestijns%20conflict.pdf