Strijden voor vrijheid of eeuwig wachten op een oplossing?
Als ik het nieuws van Gaza en de overige Palestijnse grondgebieden lees dan rijst er bij mij altijd de volgende vraag op: Hoe ondraaglijk moet een situatie worden voordat de internationale gemeenschap unaniem zegt: "Nu is het genoeg en nu moet er onmiddelijk een oplossing komen." Dan vraag ik me verder af: "Moeten we de slachtoffers van conflictgebieden soms voorhouden dat de internationale gemeenschap pas in actie komt als de slachtingen een bepaalde gradatie van onmenselijkheid bereiken?" Maar zelfs zo'n banale mogelijkheid zit er niet in voor de Palestijnen. Het is niet aan mij gelegen om de schuldvraag hier te beantwoorden. Maar desondanks is deze voor mij maar al te duidelijk. Bezetting is in mijn ogen nooit goed te praten. Laat ik over dit punt duidelijk wezen. Maar helaas denken sommigen nog steeds dat het Israelische militaire overwicht de uiteindelijke uitsluitsel zal geven. Zo'n een simplistisch antwoord op een zo'n ingewikkeld vraagstuk doet de waarheid veel onrecht.
Een conflict zoals dat van het Midden-Oosten heeft veel meer haken en ogen dan men toe wil geven. Het is niet enkel een conflict tussen een bezettende macht en een bezet volk maar heeft in alle opzichten een destabiliserende effect op het gehele Midden-Oosten. Dit is dan vanuit een politiek oogpunt bezien. Maar er is veel meer aan de hand. Militair gezien is dit conflict in staat geweest om vijf oorlogen te initiëren en met uitzicht op grotere veldslagen. Maar dit zijn niet de allerbelangrijkste factoren omdat dit conflict klaarblijkelijk wordt gevoed vanuit een religieuze ideologie dat bepaalde rechten op dat stukje grond toedicht aan een bepaald volk. Hierdoor verliezen de andere factoren aan kracht.
De ware beweegredenen sudderen op de achtergrond en komen dan ook niet voor in de uitspraken van de Verenigde Naties en in geen enkele officiele document. Maar dit neemt niet weg dat het alles maar dan ook alles met religie te maken heeft. Maar de enigen die dat eerlijk bekennen zijn de moslims. De Christenen zullen dat nooit officieel bekennen. Het vaticaan, de officiele spreekbuis van de grootste groep Christenen, heeft het tot nu toe nooit expliciet gezegd. De zionistische christenen (de volgelingen van Christian-Zionism) in Amerika zeggen het weliswaar hardop maar alleen binnen de eigen gelederen en in vage Bijbelse termen met hier en daar politieke elementen. De meeste Joden en in het bijzonder de machthebbers in Tel-Aviv willen het een politiek en militair conflict doen lijken en doen er alles aan om de religie op de achtergrond te houden. Maar meer kunnen ze niet omdat het conflict in al diens aspecten duidelijke religieuze kenmerken heeft. Laten we het voor het gemak maar publiekgeheim nummer 1 noemen.
Maar wat is de rol van religie in dit voortslepende conflict? En welke religieen spelen hierin een rol? Dit zijn terechte vragen maar het antwoord ligt in de bereidheid van de partijen om duidelijk en in klare taal de 'roots' van het conflict prijs te geven. Maar zoals het er nu voorstaat willen niet alle partijen het zwaartepunt van de vete onder woorden brengen waardoor dit conflict nooit tot op de kern opgelost kan worden. Want zonder de ratio achter dit conflict bespreekbaar te maken kan er nooit begonnen worden aan een echte oplossing.
De vraag blijft: Hoe ondraaglijk moet een situatie worden voordat de mensheid unaniem zegt: "Nu is het genoeg en nu moet er onmiddelijk een oplossing komen." Naar verluidt is er na de WO II door het gros van de mensen gezegd: "Dit mag nooit meer gebeuren". Ook na de bizarre slachtingen in Rwanda klonken dergelijke stemmen. Maar waar zijn die als het gaat om het conflict in het Midden-Oosten?
Heel veel vragen en weinig antwoorden. Dit is kenmerkend voor het Palestijnse-Israelische conflict. Niemand wil klare taal spreken en het Palestijnse volk mag stilzwijgend lijden terwijl het doodbloedt. De enige kritiek die ik, en mijn generatie met mij, heeft gehoord was hoofdzakelijk gericht op het slachtoffer en nooit echt op de manipulatieve bezettingsmacht dat ondanks de vele wreedheden en genocidiale moordpartijen nooit gemeende kritiek heeft moeten incasseren laat staan een fikse vermaning.
Maar zolang het Palestijnse volk bereid is om grote offers te brengen, we hebben allemaal kunnen vernemen hoe sterk dit volk is en hoeveel incasseringsvermogen ze wel niet bezitten, kan er geen sprake zijn van overgave. Er rest mij niets dan te beamen dat de Palestijnen uiteindelijk zullen slagen in het realsieren van hun ideaal. De vraag is niet of het ze lukt maar wanneer. Nergens hebben we zoveel momentum en dynamiek in een vrijheidsstrijd mogen aanschouwen als bij de Palestijnen. Dit volk heeft hoogstwaarschijnlijk geen woord in zijn vocabulaire dat maar enigzins gerelateerd is aan op- of overgeven.
Ik denk dat de meeste Israelieten zich dit maar al te goed realiseren en de opvoering van de militaire acties na meer dan 60 jaar kolonisatie getuigt van dit feit. Eigenlijk wacht ik en velen met mij op de dag dat Israelieten unaniem zullen zeggen: "Nu is het genoeg en nu moet er onmiddelijk een oplossing komen." Maar dit mag natuurlijk geen voorwaarde zijn en zeker niet in een door de Palestijnen afgedwongen solutie. Ik denk niet dat de Palestijnen nog bereid zijn om te wachten op een Israelische oplossing voor dit conflict. En wie kan ze ongelijk geven?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten